Αν ωστόσο δεν του επιτράπηκε, δεν υπάρχει λόγος να εξαπατηθεί προκειμένου να θεωρηθεί υπεύθυνος για την παράβασή του, καθώς του αξίζει τιμωρία και θα απονεμηθεί σε εκείνον αναμφίβολα το ίδιο το Πυρ της Κολάσεως στο οποίο δελεάζει τα παιδιά του Αδάμ (ειρήνη σ’ αυτόν).

Αν ο Ιησούς (ειρήνη σ’ αυτόν) δεν πρόσφερε στοιχεία σχετικά με το Σατανά πριν από την σταύρωση και ο ίδιος δεν τον σταύρωσε, ο Σατανάς θα μπορούσε να πει πως δεν γνώριζε πως αυτός ο άνδρας αντιπροσώπευε την «ανθρώπινη πλευρά» του Θεού· και ο Θεός του έχει επιτρέψει να παίρνει τα παιδιά του Αδάμ στην Κόλαση, με τον Ιησού (ειρήνη σ’ αυτόν) να είναι ξεκάθαρα ένα από αυτά. Σε αυτήν την περίπτωση, ο Διάβολος θα μπορούσε λογικά να υποστηρίξει πως δεν γνώριζε ότι ο Θεός ενσαρκώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού (ειρήνη σ’ αυτόν). Αν το γνώριζε αυτό, σίγουρα θα τον δόξαζε. Συνεπώς, μπορεί επίσης λογικά να ικετεύσει για επιείκεια για τα εγκλήματά του και να ζητήσει από το Θεό να μην τον τιμωρήσει.

Μπορούμε να υποθέσουμε πως ο Σατανάς μπορεί τότε να έλεγε: «Ω Θεέ μου! Αυτός είναι ο μόνος άνθρωπος του οποίου την ψυχή πήρα κατά λάθος. Ωστόσο, έχω το δικαίωμα να πάρω τις ψυχές των ανθρώπων μετά από αυτόν (το Χριστό) όπως έκανα και πριν από αυτόν, εξαιτίας είτε της αμαρτίας του πατέρα τους είτε των δικών τους αμαρτιών!». Αν αυτό που ορίζει η Έννοια του Προπατορικού Αμαρτήματος είναι αληθές, τότε ο Θεός θα χρειαζόταν κάποια άλλη πρόφαση για να θεωρήσει τον Σατανά υπεύθυνο για όσα έκανε.