Στη μία περίπτωση, αν αυτές οι πράξεις ήταν δίκαιες, τότε ο Σατανάς δεν μπορεί να κατηγορηθεί και δεν θα υπήρχε λόγος ο Χριστός (ειρήνη σ’ αυτόν) να τον εμποδίσει από το να κάνει το σωστό. Επιπλέον, ο Σατανάς θα έπρεπε να έχει την ευκαιρία να αιχμαλωτίσει και τις δύο γενιές, τόσο αυτές πριν όσο και αυτές μετά τον Ιησού (ειρήνη σ’ αυτόν). Ακόμη πιο σοβαρά, σε αυτήν την περίπτωση, δεν υπήρχε ανάγκη ο Ιησούς (ειρήνη σ’αυτόν) να έρθει προς σωτηρία των παιδιών του Αδάμ (ειρήνη σ’ αυτόν). Απλούστατα δεν την χρειάζονται.

Από την άλλη, αν αυτό που έκανε ο Σατανάς ήταν αδικία και ο Θεός δεν τον εμπόδισε από τη διάπραξή της πριν από τον ερχομό του Χριστού (ειρήνη σ’ αυτόν) αντιμετωπίζουμε δύο πιθανά σενάρια: είτε ο Θεός ήταν ανίκανος (Θεός φυλάξει) να αποτρέψει μια αδικία· είτε ήταν ικανός αλλά δεν το έκανε. Σε κάθε περίπτωση τότε, δεν υπάρχει διαφορά αν η αδικία αποτράπηκε μία συγκεκριμένη στιγμή ή την άλλη, καθώς ο Θεός είναι είτε ανίκανος (Θεός φυλάξει) είτε απλά δε νοιάζεται. Αλλά δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για υποστηρίξιμη θέση, καθώς ο Ευλογημένος Δημιουργός είναι τόσο Πανίσχυρος όσο και Παντελεήμονας στην καλύτερη από τις δημιουργίες Του –την ανθρωπότητα.